Afgelopen vrijdagavond was ik met mijn dochtertje op het pleintje achter ons huis aan het spelen met een plastic speelgoedgeweer. “Pang”, “pang”, “pang”. Zij was de vogel en ik de jager, en daarna andersom.
Ze had het speelgoedgeweer een aantal weken terug op een rommelmarkt gekocht. Normaal zou ik dit soort speelgoed niet voor haar kopen, maar nu ze het eenmaal had zag ik weinig kwaad in het spelen ermee, zeker onder mijn begeleiding.
Hé vriend
Ze zat volledig in haar spel toen er opeens een man met een dreigende houding naar ons toe kwam lopen. “Hé vriend, ik heb je hier wel vaker gezien”, begon hij waarna hij met intimiderende toon en een agressieve houding verder ging dat je in deze tijd niet met een speelgoedgeweer moet spelen. Bij het zien van het speelgoedgeweer zou de politie eerst schieten. En zo ging hij nog wel even door met nog veel meer verwijzingen naar de politie. Ik kwam er niet tussen.
Daar sta je dan als vader van een negenjarige autistisch meisje die de buitenwereld toch al als beangstigend ziet. De magie van het spel was volledig verpest.
Meneer, u wordt bedankt!
We deden geen vlieg kwaad, maar dit was niet het moment voor een discussie, laat staan ruzie. Hij had zijn mening al klaar en was niet ontvankelijk voor een normaal gesprek, en met de gevoelens van mijn dochter was hij al helemaal niet bezig. Zou hij überhaupt beseffen wat hij met zijn gedrag had aangericht?
Rosanne was door dit voorval een uur lang overstuur en is nu bang voor deze “vriendelijke” buurtgenoot. Bovendien snapt ze niet waarom ze haar spel niet mag spelen. Weer een stukje onschuld dat verloren is gegaan. Meneer, u wordt bedankt!
Ik zie mijzelf als een vriendelijk en zachtaardig persoon, maar dit zijn toch de momenten waarin je iemand 30 dagen lang diarree zou toewensen.
Hoe volwassenen het vaak voor kinderen verpesten
Ik heb het voor alle zekerheid nog even nagezocht en dit soort speelgoed mag volgens de Nederlandse en Europese wetgeving gewoon aan kinderen onder de 14 jaar verkocht worden. Of dit wenselijk is, daar kun je natuurlijk over discussiëren, maar laten we dit alsjeblieft op een volwassen manier doen zonder kinderen de schrik van hun leven te bezorgen.
O ja, dat speelgoedgeweer gaat weg. Niet omdat Rosanne er als kind niet meer mee mag spelen, wel omdat ik haar wil beschermen tegen de reacties van volwassenen die hun eigen angst op anderen projecteren en het hiermee vaak voor kinderen verpesten. Want daar zijn wij volwassen erg goed in.
