De meeste mensen willen zoveel als mogelijk verbergen van wie ze echt zijn. We proberen onze ware gevoelens en emoties te verbergen, wat onze mening is, hoe wij werkelijk over iets denken, onze leeftijd, onze seksualiteit, hoeveel geld we verdienen. Op wie we stemmen of wat ons wereldbeeld is; zeker als dit afwijkt van de mening van de meerderheid. Ik kan eindeloos doorgaan met deze lijst. We waarheid is dat we zo weinig als mogelijk willen laten zien van onze ware zelf, onze authentieke zelf: Bang als we zijn dat anderen erachter komen wie we echt zijn, bang dat ze door ons masker heen breken. We hebben dan ook een dikke muur rond onszelf gebouwd.
Nummer één op deze lijst is waarschijnlijk de relatie die we hebben met ons eigen lichaam. Ons lichaam liegt niet en laat zien wie werkelijk zijn. Dus moeten we het, vaak tot elke prijs, verbergen. We doen dit allemaal om de schijn op te houden, om niet uit de pas te lopen met de mensen om ons heen. Het is dan ook niet zo raar dat veel mensen gefrustreerd of gedeprimeerd rondlopen. Onze persoonlijkheid, onze ware zelf, is als het ware gevangen door de vele muurtjes die we rond ons hebben gebouwd. Ons lichaam reageert hierop wat o.a. kan resulteren in stress of nog erger.
Maar waarom schamen we ons dan eigenlijk zo voor ons eigen lichaam, of dat van anderen? Waarom is het zo moeilijk voor ons om te laten zien wie we werkelijk zijn, zonder terughoudendheid? Begrijp mij alsjeblieft niet verkeerd omdat het mij hier niet gaat om nudisme of naaktloperij te promoten. Blijf nog even bij dit artikel en denk er eens over na.
Kleren hebben een functie, om ons warm te houden en om ons onze persoonlijke stijl uit te drukken. Er is echter ook nog steeds een taboe in onze samenleving op mensen zonder kleren aan. Het is in Nederland niet zo erg als in Amerika, maar toch. Iemand die naakt op straat loopt wordt nog steeds vreemd aangekeken of opgepakt door de politie. We worden naakt geboren, we douchen ons naakt, slapen (vaak) naakt en vrijen naakt. Naakt zijn is heel natuurlijk. Ieder dier is naakt, met één uitzondering: de mens. Zijn we misschien zo bang voor ons lichaam omdat het ons herinnerd aan onze evolutionaire afkomst? De naakte aap? Of gebruiken we kleren als een extra muurtje om ons heen?
We vinden het blijkbaar heel normaal om geweld of een moord te bekijken op TV. Maar wanneer het om een naakt lichaam gaat is het een ander verhaal, dan verbinden we er gelijk een moreel oordeel aan of leggen de link met seks. Eigenlijk is dat heel erg raar.
Probeer er eens naar te kijken vanuit een ander perspectief. Naakt zijn is de ultieme eerlijkheid omdat er niets meer te verbergen is. Wat je ziet is wat je krijgt, we zijn allemaal gelijk. Soms ga ik met mijn vrouw naar een sauna in de buurt en naakt zijn is daar de norm en geen enkel probleem. Blijkbaar accepteren we het als we allemaal naakt zijn.
Om nog een beetje dieper te gaan, onze huid is ook een laag. We proberen te verbergen dat we ouder worden door make-up te gebruiken of plastische chirurgie te ondergaan. Maar wat is er eigenlijk fout aan een authentiek en natuurlijk lichaam? Wat is er mis met een pondje meer? Waarom houden we ons zelf zo voor de gek en willen we alles maar verbergen voor anderen en onszelf?
waarom hindert of reageer ik op mijn eigen naakte lichaam? waarom voelt het zo vervelend of erotisch. Hoe kan ik het proces terugdraaien?
Naakt durven, kunnen en mogen zijn, je authentieke zelf kunnen zijn is zeer bevrijdend. Mij persoonlijk helpt naakt zijn om meer in het nu te leven en gevoelens, gedachtes en emoties los te laten. Je voelt je meer één met de natuur. Zeker een aanrader.