Vandaag gebeurde er iets raars. Ik was aan het lunchen in het Alexandrium winkelcentrum met mijn vrouw Sigrid en onze dochter Rosanne; een gezellige peuter van 2 1/2 jaar oud. Sigrid was even weggelopen om wat kleding te ruilen die ze een paar dagen van te voren had gekocht. Gedurende deze tijd zat ik te genieten van mijn broodje en te praten met Rosanne, die allerlei interessante dingen zag door het raam: van auto’s bij een verkeerslicht tot een trap die ze in de verte zag. Wist je dat trappen erg interessant zijn wanneer je 2 ½ jaar oud bent?
Aan de tafel tegenover ons zat een man, met een donkere huidskleur, te lunchen. Ik noem zijn huidskleur omdat ik mij afvraag of dit misschien iets te maken heeft met dit voorval. Opeens (na de trap discussie met Rosanne) stond de man op, zichtbaar geïrriteerd, pakje zijn dienblad op, met nog een vol flesje appelsap erop, en vertrok. Hierbij stootte hij met zijn dienblad tegen de kinderwagen, waardoor er wat servetjes op de grond vielen. Dit alles was een beetje raar; ik vroeg mij af of hij zich soms irriteerde aan ons, maar dat kon haast niet omdat wij het alleen hadden over auto’s en trappen en ons niet met hem bemoeiden.
Opeens kwam de man terug, zette hardhandig zijn leeg flesje appelsap op onze tafel en vertrok weer; mij en sommige ander gast in verwondering achterlatend.
Wat was er gebeurd? Waarom was deze man zo kwaad op ons? Was zijn flesje appelsap omgevallen in de haast om weg te komen? Had hij psychische problemen? Had hij de conversatie tussen Rosanne en mij verkeerd verstaan en geïnterpreteerd als racistisch? Had ik hem op een andere manier van streek gebracht? Deed Rosanne hem herinneren aan zijn eigen dochter? Ik denk dat ik hier nooit achter zal komen.
Een ding dat ik wel weet is dat zijn interpretatie van de situatie anders is dan wat zich daadwerkelijk afgespeeld heeft (of zoals ik het mij in ieder geval herinner). Hij was erg kwaad en was zichtbaar aan het lijden.
Is het niet raar dat de manier waarop onze hersenen situaties interpreteren en filteren, ons lijden kan bezorgen? Verwachtte deze man misschien dat hem kwaad aangedaan zou worden? En in die verwachting, interpreteerde hij iedere situatie alsof dit daadwerkelijk zo was? In andere woorden: Hij veroorzaakte zijn eigen lijden door zijn eigen gedachten.
Mijn verwachting is dat dit incident zijn dag heeft verpest. Hoezeer ik dat ook betreur en er niets aan kan doen. Hij heeft het verpest voor en door zichzelf. Mijn dag bleef echter hetzelfde, net zo goed als voorafgaand aan dit incident. Sterker nog; het heeft mij zelfs inspiratie bezorgd voor dit artikel.
